Zwanger! – Week 9 t/m 12 – Weinig vooruitgang

Daar zijn we weer! Ruim een week later dan gepland want het is steeds kijken wanneer ik me goed genoeg voel om wat te schrijven en gelukkig is het moment eindelijk weer daar. Vandaag neem ik je mee in zwangerschapsweken 9 t/m 12. Ja ik loop wat achter, want ik ben inmiddels 15 weken zwanger, maar ik ga proberen die achterstand zo snel mogelijk in te lopen! In de vorige update kon je lezen hoe ik in het ziekenhuis eindigde en me slechter dan slecht voelde. Benieuwd of het infuus heeft geholpen? Lees dan snel verder!

 

Ik zit in week 9 en ik ben weer thuis met dezelfde medicatie als die ik in week 7 kreeg, omdat mijn urine schoon was. Hoe dubbel het ook is; ook als je blijft overgeven moet je toch naar huis als er geen ketonen in je urine zitten. Het enige wat het ziekenhuis doet is je weer opnemen op het moment dat je weer uitgedroogd bent. Hoewel ik me na het infuus iets beter voel omdat ik niet meer uitgedroogd ben, is de rest niet echt veranderd. De hele dag door overgeven is nog steeds aan de orde van de dag en ik kan niet voor Maxim zorgen. Het voelt voor mij als aftellen tot ik weer aan het infuus moet en dat idee is erg deprimerend.

Aan het einde van de week zit ik er helemaal doorheen en dus mag ik langskomen bij de verloskundige om even de gang van zaken te bespreken en mijn urine te testen. Hoewel ik iets meer vocht binnenhoud door middel van waterijsjes en verwacht dat ik net niet uitgedroogd zal zijn, blijkt uit de urinetest anders. De verloskundige besluit me wederom naar het ziekenhuis te sturen omdat ik doordat ik totaal geen energie meer in mijn lijf heb steeds flauw val en ik ben inmiddels 8,5 kg afgevallen.

De gynaecoloog geeft aan dat ze me graag weer aan een infuus wil hebben om op die manier weer wat vocht en vitamines binnen te krijgen, maar ik zie dit totaal niet zitten. Bij de vorige opname deed ik geen oog dicht ’s nachts vanwege alle geluiden & controles en vermoeidheid & prikkels wakkeren het overgeven alleen maar aan. In overleg wordt besloten dat ik om de 4 uur Emesafene en Primperan zetpillen in ga nemen en dat we even aankijken of het dan beter gaat.

De donderdag komen mijn ouders en tweelingzus ‘nietsvermoedend’ op visite omdat we ze uitgenodigd hebben om te eten. Dat klinkt een beetje lachwekkend haha, maar ik moest een excuus bedenken waarom ze ineens door de weeks op visite moesten komen! Eindelijk kunnen we ook hen het nieuws vertellen en ook zij reageren blij en enthousiast! Mijn broer & schoonzus en jongste zusje laten we door middel van een kaartje weten dat Maxim grote broer wordt omdat het in deze situatie helaas onmogelijk is om het iedereen persoonlijk te vertellen omdat zij een eindje weg wonen.

 

Een bericht gedeeld door Odile | Go Mommy Go (@gomommygonl) op 25 Feb 2017 om 7:24 PST

 

Met de nieuwe combinatie en dosering medicijnen wordt het overgeven beperkt van 20 keer per dag naar zo’n 10 keer per dag. Elke dag ziet er min of meer hetzelfde uit: ik kan alleen maar in het donker liggen en als Maxim thuis is beperk ik het bewegen tot naar beneden lopen om hem wat te eten en te drinken geven. Bijna iedere keer gaat dit gelijk gepaard met overgeven want ik kan geuren en beweging gewoon niet verdragen. Ook mijn voeding ziet er hetzelfde uit: 1 a 2 beschuitjes per dag, wat appelsap of een waterijsje en ’s avonds wat noodles als avondeten is het enige wat ik een beetje verdraag en wat met geluk blijft zitten. En dus hou ik het maar bij hetzelfde want ik ben allang blij als ik uitdroging weet te voorkomen.

Maandag zet ik online dat ik zwanger ben van de tweede. We zijn met 10 weken zwangerschap redelijk vroeg met het delen van het nieuws, maar omdat we al drie goede echo’s hebben gehad, drie keer een mooi kloppend hartje hebben gezien en omdat het lastig te verbergen is met de stilte rondom mijn blog en social media, leek het ons een goed moment. De reacties zijn zo leuk en lief! Dat geeft dan mentaal ook gelijk weer een oppepper! Willem houdt zich normaal gesproken een beetje afzijdig van het hele online wereldje en bloggen, maar ook hij leest met plezier de reacties terug op Instagram, mijn blog en Facebook. 

Dinsdag zijn ik en mijn tweelingzus jarig en dus komen zij en mijn jongere zusje aan het einde van de dag even langs om het toch een klein beetje te vieren. Vooral ook voor Maxim omdat hij al dik twee weken uitkijkt naar mijn verjaardag en de ballonnen letterlijk heeft klaarliggen. Ik merk duidelijk dat het arme kind ook zijn verzetje en wat gezelligheid nodig heeft. Hij is die dag dan ook helemaal in zijn nopjes dat zijn lieve tantes langskomen, dat er taart gegeten wordt en als afsluiter frietjes.

Die ochtend hebben we ook de Termijnecho en dus mogen we weer eens naar ons kleintje kijken. Die doet het ondanks dat ik me zo slecht voel, gelukkig heel erg goed en dat is altijd een fijne bevestiging om te krijgen. Ik word weer 2 dagen vooruit gezet en dus weten we nu zeker wat de uitgerekende datum is en dat donderdag mijn wisseldag is. Na de echo wordt nog bloed geprikt om onder andere mijn ijzer en glucose waardes te bepalen en er wordt bloed afgenomen voor combinatietest.

 

Het wordt een beetje saai om te lezen, maar mijn dagen zijn nog steeds iedere dag hetzelfde. Ik doe dus letterlijk niets, behalve soms een aflevering van een serie kijken, een plaatje op Instagram zetten of een boekje met Maxim lezen als het lukt. Ik merk dat het al weken geïsoleerd liggen en weinig mensen zien steeds zwaarder wordt en dat ik me ook mentaal gezien wat slechter begin te voelen. Ik moet dan ook eerlijk toegeven dat het afgelopen weken wel eens is gebeurd dat ik bij mijn vriend in huilen ben uitgebarsten. Het voelt gewoon zo kut dat ik wederom een klote eerste trimester heb en soms is het zwaar om bij mijn fellow pregnant bloggers te lezen dat ze fluitend door het eerste trimester gaan of dat het bij een paar keer ’s ochtends overgeven blijft. Daarnaast merk ik in mijn omgeving dat het voor sommige mensen lastig is empathie te tonen of te begrijpen dat dit niet de ‘gewone ochtendmisselijkheid’ is en dat ik niet voor mijn lol weken in bed lig. 

 Anyway, de vrijdag wordt ik door mijn verloskundige gebeld dat de uitslagen van het bloedonderzoek bekend zijn. Mijn HB (ijzer), Vitamine D en MCV (volume van rode bloedcellen) zijn veel te laag. Op zich geen verrassing natuurlijk als je geen voeding binnenhoudt en niet buiten komt. Het verklaart in ieder geval wel waarom ik steeds de neiging heb flauw te vallen als ik onder de douche sta of de trap op loop. Vanaf vandaag mag ik nog wat pilletjes aan de ‘collectie’ toevoegen. 

 Dat weekend is het carnaval! Maxim gaat de zaterdag met Willem mee naar de voetbal om daar te feesten en aan het einde van de dag komt een uitgelaten en vrolijk ventje terug. Zo fijn! De zondag is de optocht en doordat we de dag ervoor een rolstoel hebben opgehaald, kan ik toch even mee. Het lukt me zowaar me in een matrozenpakje te hijsen en op te maken en ondanks dat ik een beetje als een dood vogeltje in de rolstoel zit, vindt Maxim het super fijn dat ik weer een keertje mee ergens naartoe ga. Daar doe ik het voor en de schade haal ik volgend jaar wel weer in door weer écht te carnavallen!

Dat ik de dagen erna weer helemaal los ga met overgeven en kapot ben, dat nemen we voor deze keer maar voor lief!    

Een bericht gedeeld door Odile | Go Mommy Go (@gomommygonl) op 25 Feb 2017 om 5:31 PST

 

Ik nader alweer het einde van het eerste trimester, maar kan niet echt zeggen dat het voorbij is gevlogen. Deze week gebeurt er niks spannends of opmerkelijks. Doordat mijn vader strips heeft opgestuurd zodat ik zelf mijn urine kan testen (handig dat mijn vader arts is!) weet ik door middel van waterijsjes en slokjes appelsap erge uitdroging en dus opname te voorkomen. Ik blijf duimen dat het snel beter mag gaan en probeer me vast te houden aan het idee dat deze verschrikkelijke weken niet voor niets zijn.