Persoonlijk, Zwangerschap

Zwanger! – Week 4 t/m 8: Zwangerschapsmisselijkheid en ziekenhuisopname

Bijna een maand geleden bracht ik het nieuws naar buiten dat ik in verwachting ben van mijn tweede kindje. Toen ik met een positieve test in mijn handen stond kwamen vlak daarna allerlei ideeën voor mijn blog op borrelen, maar zoals jullie in de aankondiging al konden lezen, moest ik die vrij snel in de spreekwoordelijke ijskast zetten omdat ik zo ziek ben.


Om jullie toch een beetje op de hoogte te houden van mijn zwangerschap heb ik mezelf daarom vandaag bij elkaar geraapt op een stukje te typen over hoe afgelopen weken zijn verlopen. Ik ben op het moment van schrijven 14 weken zwanger (donderdag is mijn wisseldag) en daarom splits ik voor nu de eerste updates in twee delen. In het eerste deel pak ik week 4 tot en met week 8 en in het tweede deel 9 tot en met 12. Hierna ben ik van plan om om de week een update te schrijven die dus steeds over de voorgaande twee weken gaat en ik zal ongetwijfeld nog een uitgebreide blog schrijven over Hyperemesis Gravidarum. Ready?!

 

Zwanger week 4 - Go Mommy Go

 

Een beetje trillend van spanning zit ik op de dinsdagavond naast mijn vriend op de bank terwijl we naar een positieve test kijken. Wat is dit gek zeg! Na een eerste onverwachtse zwangerschap die ik vanaf de test tot aan de bevalling (en daarna) alleen deed, kan ik dit moment nu delen met mijn partner. Gelijk dringt tot me door dat dit misschien niet mijn eerste zwangerschap is, maar toch ook wel op heel veel opzichten, zoals bijvoorbeeld het testen. Hoe dan ook, ik ben zwanger en het is in 1 keer raak! Daar ben ik enigszins verbaasd over omdat mijn cyclus alles behalve regelmatig te noemen was de laatste maanden. Zo duurde hij de ene maand 26 dagen, de andere maand 28 dagen en weer een maand later 31 dagen. Zou ik zo’n gevalletje zijn van ‘je slaat er met een natte dweil tegen en ze is zwanger’ haha? Ik kon afgelopen twee weken in ieder geval niet zeggen dat ik al een voorgevoel had. Ik moest vandaag bij mijn vriend aandringen op een test omdat ik 2 dagen over tijd ben, maar verder merk ik eigenlijk niets. Dat ik zo graag nu al wil testen ondanks dat ik weet dat ik een onregelmatige cyclus heb, is puur omdat ik altijd graag weet waar ik aan toe ben. Ja ik geef het toe: ik ben soms een beetje een controlfreak!

 

Wauw, ik mag gewoon nog een keer zwanger zijn en hoe heerlijk is het dat het dit keer uit liefde en met iemand samen is. Mijn vriend gaat voor de eerste keer papa worden en ik kijk er zo naar uit!

 

Zwanger week 4 - Go Mommy Go

 

We zijn een weekje verder en na nog een extra test gedaan te hebben is het nieuws dat er een baby op komst is bij ons beide wel redelijk ingedaald. Ik moet die week zomaar uit het niets overgeven en app nog grappend naar mijn vriend: “Het is echthoor! De eerste keer overgeven zit erop!”. Op dat moment probeer ik maar niet al te veel stil te staan bij het feit dat ik bij Maxim extreme zwangerschapsmisselijkheid (Hyperemesis Gravidarum) had. Ondanks dat statistisch de kans groot is dat ik het deze zwangerschap weer krijg probeer ik positief te denken en een paar keer in de ochtend overgeven is nothing I can’t handle!

 

Helaas gaat het vanaf die dag alleen maar bergafwaarts. Al snel ben ik 24/7 misselijk en hou ik nauwelijks wat binnen. Ik besluit mijn huisarts te bellen om te vragen of hij iets kan voorschrijven. Ik krijg Emesafene en moet dit 2x daags innemen om het overgeven zo hopelijk te beperken. Ik kan op dat moment alleen maar denken: laat me deze hel deze keer alsjeblieft bespaard blijven zodat ik deze keer kan genieten van mijn zwangerschap…

 

 

De misselijkheid is inmiddels echt niet meer te harden en ik geef +15 keer per dag over. Het enige wat ik kan is op bed liggen in het donker en de zorg voor Maxim wordt me door het overgeven onmogelijk gemaakt; de kleinste trigger zorgt ervoor dat ik weer over mijn nek ga. Ieder hapje eten of slokje drinken komt er 3x zo hard uit. Gelukkig is Maxim heel lief en accepteert hij vrij makkelijk dat hij veel bij mij in bed ligt en tv kijkt. Tegen mijn schoonouders zeggen we dat ik buikgriep heb zodat Maxim daar 1 a 2 keer per week kan spelen.

 

 

 

Week 7 is aangebroken en er is helaas niet veranderd. Op de maandag heb ik wat bloedverlies en omdat ik ontzettend last van krampen heb en me zorgen maak, mogen we die avond even langskomen bij de verloskundige. Door middel van een inwendige echo zien we de baby voor het eerst en er is ook een mooi kloppend hartje te zien, wat me enorm gerust stelt. Ook word ik een paar dagen vooruit gezet. In plaats van volgens de cyclus app net 6 weken zwanger te zijn, ben ik dus in werkelijkheid 7 weken zwanger. Ingewikkeld met achteraf deze updates schrijven haha!

 

Ik bespreek met de verloskundige de misselijkheid en het overgeven en zij adviseert me andere medicatie te vragen aan de huisarts omdat de Emesafene niet werkt. De volgende dag bel ik daarom de huisarts en na veel over en weer bellen met een irritante assistente die beweert dat er geen andere medicatie is (terwijl ik bij Maxim ook twee soorten heb gehad, grrr!) krijg ik uiteindelijk Primperan voorgeschreven.

 

Omdat het slechter en slechter gaat, besluiten we die donderdag mijn schoonfamilie te vertellen dat ik zwanger ben. Iedereen reageert ontzettend leuk en blij voor ons, zo fijn! Het was super vervelend om steeds maar te moeten liegen en ik kan alle hulp gebruiken dus ik ben blij dat het hoge woord eruit is. Gelukkig wonen ze in de buurt en helpen ze met alle liefde.

 

 

 

Het gaat alleen maar bergafwaarts. Ik kan letterlijk geen slokje drinken meer binnen houden en voel aan alles dat ik aan het uitdrogen ben. Ik kan zelf niet meer zelf douchen (zelfs niet zittend) en heb continu de neiging flauw te vallen. Ik bel de verloskundige en mag eind die middag nog langskomen. Daar ziet ze hoe slecht ik eraan toe ben en dat is ook wat mijn urine aangeeft: er zitten ketonen in, wat betekent dat je uitgedroogd bent en dat er sprake is van vetafbraak. Iets wat de weegschaal ook aangeeft, want er is inmiddels 6,5 kg af sinds ik positief testte.

 

Eenmaal in het ziekenhuis besluiten ze me op te nemen zodat ik een infuus kan krijgen met vocht, vitamines en medicijnen. Doordat ik zo uitgedroogd ben zijn mijn aderen slecht te prikken. Pa na 3 keer mis prikken (wat me na een paar dagen een volledig blauwe hand en arm oplevert, au!) zit het infuus eindelijk. De gynaecoloog geeft aan dat vrouwen met HG (Hyperemesis Gravidarum) zich meestal stukken beter voelen na het krijgen van een infuus en hier duim ik dan ook maar hard voor.

 

Ik vond het al moeilijk dat ik niet meer voor Maxim kon zorgen, maar dat ik nu ook nog eens niet thuis slaap en hem geen kus voor het slapen gaan kan geven breekt mijn hart. Mijn vriend en ik besluiten wel dat het beter is dat Maxim niets mee krijgt van mijn opname omdat hij daar niets aan heeft en dus gaat hij logeren bij mijn schoonouders. Wat me ook zwaar valt is dat niemand in mijn familie nog weet dat ik zwanger ben en dus ook niet dat ik in het ziekenhuis lig en dat het zo slecht gaat, omdat ik nog niet de kans heb gehad het in real life te kunnen vertellen. Ik ben continu de schijn aan het ophouden dat alles prima gaat thuis.

 

Als ik heel eerlijk ben spookt wel eens door mijn hoofd: “Waar ben ik aan begonnen…”

 

 

 

Dat was de eerste (lange haha) zwangerschapsupdate. De tweede update van week 9 t/m 12 volgt deze week dus hou www.gomommygo.nl in de gaten als je up to date wilt blijven!

 

Auteur


Avatar

Odile

Odile is 26 jaar en moeder van zoontje Maxim ('13). Ze is gestart als alleenstaande moeder, maar inmiddels gelukkig in de liefde en zwanger van de tweede. Ze is de oprichtster van & schrijfster op www.gomommygo.nl, schrijft columns voor Babybytes.nl en zou het liefste nog een te gekke parttime baan vinden!