Hè, hè, op het moment dat deze update online komt ben ik 15+5 zwanger en dus zijn we EINDELIJK bijna bij! In de vorige zwangerschapsupdate kon je lezen hoe het qua ziek zijn van kwaad naar erger ging en hoe van genieten totaal geen sprake was. Wil je ze helemaal lezen, klik dan hier. Met week 13 en 14 kwam ik in het tweede trimester terecht en werd de eerste fase van de zwangerschap afgesloten. Vandaag praat ik je bij over hoe deze weken zijn verlopen.
Ook deze week houdt het ziek zijn onverminderd aan. Er is geen ontkomen aan, maar gelukkig is mijn familie daar om bij te springen waar mogelijk. Maxim gaat veel naar opa & oma en kan daar fijn zijn energie kwijt, mijn tweelingzus komt langs en entertaint haar neefje en mijn schoonmoeder komt thuis schoonmaken (wat heul erg nodig is!).
Mijn dagen zien er steeds hetzelfde uit, al komt er die week wel wat nieuws bij: ik heb af en toe ontzettende pijn scheuten in mijn linkerzij die doortrekken naar mijn rug. Na het weekend wordt dit zo erg dat ik af en toe niet weet hoe ik moet liggen. Na wat googlen (best friend ten tijden van een zwangerschap) verneem ik dat het best wel eens mijn nier kan zijn waar ik zo’n last van heb. Omdat ik die dinsdag weer een standaardcontrole bij de verloskundige heb, besluit ik het daar aan te kaarten.
Bij de verloskundige wordt voor de zoveelste keer mijn urine getest. Ik heb geen ketonen in mijn urine – Yay! Wel komen er wat waarden uit de test die mijn verloskundige niet kan verklaren en dus raad ze me aan mijn huisarts te bellen om hem de waarden door te geven. Verder is gelukkig alles goed. Mijn gewicht is stabiel en blijft op -8,5 kg staan, mijn bloeddruk is iets hoger, maar voor mijn doen goed en we horen een mooie duidelijke hartslag. Het blijft wonderbaarlijk hoe goed mijn baby het doet, ondanks de erbarmelijke omstandigheden!
Diezelfde middag bel ik de huisarts en geef ik de waarden aan de assistente door. Ook bel ik mijn vader even en vertel hem waarden van de test. Hij belt me vrij snel terug om door te geven de test erop duidt dat de waarden in mijn nieren afwijken van wat normaal is. Dit kan duiden op een nierbekkenontsteking of nierstenen. Ook de assistente belt me niet veel later terug om hetzelfde aan te geven. Omdat ik geen koorts heb – een verschijnsel wat bijna altijd gepaard gaat met een nierbekkenontsteking – en omdat ik tegen nierstenen toch geen medicijnen zou kunnen krijgen omdat je die ‘gewoon’ uit moet plassen, besluit ik in veel pijn maar weer af te wachten. God allemachtig, houdt het dan ook nooit eens op?!
De woensdag ga ik met Willem naar het ziekenhuis om medicijnen te bespreken. De combinatie van 5 pillen Emesafene en Primperan die ik per dag slik doet simpelweg te weinig. Op de slechtste dagen geef ik nog steeds +10 keer over. Ook gaat het mentaal slechter en slechter. Door het overgeven kan ik mijn anti-depressiva niet slikken en daardoor merk ik dat ik steeds dieper in dat zwarte gat beland. Het is heel moeilijk om te zeggen, maar doordat ik zulke verschrikkelijke weken achter de rug heb, is het erg lastig voor me blij te zijn met deze baby (die in eerste instantie nog wel zo ontzettend gewenst was :( )
Bij de gynaecoloog kom ik echter van een koude kermis thuis. Hij wil geen andere medicatie voorschrijven omdat het medicijn wat nog te proberen valt erg zwaar is en hij er zelf te weinig kennis van heeft. Het komt extra rauw op mijn dak als hij aangeeft dat het vanaf 12 weken eigenlijk wel minder moet worden omdat de hormoonpiek dan is geweest. Dat hij en de verloskundige zeggen dat ik maar lekker in het zonnetje gaan zitten voor de vitamine D, schiet mij en mijn vriend dan ook behoorlijk in het verkeerde keelgat. Hij schrijft me vervolgens een maagbeschermer voor wat tegen reflux helpt, ondanks dat ik aangeef totaal geen last van maagzuur te hebben. Over het feit dat ik me psychisch slechter dan slecht voelt, wordt amper een woord gerept. Wat een domper…
Donderdag is wisseldag! Ik ben 14 weken zwanger en in de afgelopen week is de baby verdubbeld in gewicht en ongeveer 1 cm groter geworden. En hoewel ik me soms zorgen maak over de gezondheid van het kleintje in mijn buik, probeer ik op de echo’s en controles te vertrouwen.
Vrijdag belt de gynaecoloog me op om te vragen of de nieuwe medicijnen wat doen. Ik moet hem helaas teleurstellen. Heel onverwachts lijkt hij echter bij te draaien en in te zien dat het zo ook niet langer gaat. Hij schrijft me een recept voor nieuwe medicatie voor: Zofran. Iets wat je kunt zien als een paardenmiddel want het wordt bijvoorbeeld vooral gegeven bij ernstige misselijkheid en braken bij behandeling van kanker. Ja het is ronduit kut te noemen dat ik dit heftige spul moet gaan innemen, maar toch ben ik opgelucht en blij. Ik hoop dat dit eindelijk het middel is wat ervoor gaat zorgen dat ik de dagen weer wat normaler kan doorkomen! Waardoor ik wat blijer kan gaan zijn met deze zwangerschap. En als ik door dit middel inderdaad veel minder ga overgeven, betekent dat direct ook dat ik mijn anti-depressiva weer kan gaan innemen en me dus hopelijk snel mentaal weer beter ga voelen.
De dagen erna merk ik gelijk verschil. Ik geef nog maar een paar keer per dag over en als ik me rustig hou zelfs een dag niet. Ja ik voel me nog 24/7 kotsmisselijk maar wat is dit een opluchting! Wat heerlijk dat ik weer normaal met Maxim en Willem kan knuffelen en zelfs wat meer kan eten zonder het er gelijk uit te gooien! Ik probeer rust te houden want mijn energie heb ik na al de weken plat liggen en niks eten niet zomaar terug. Maar naast de dutjes op bed kan ik in ieder geval wel bij Maxim beneden zitten en zelfs een wasje in de wasmachine gooien.
Woensdag komt mijn tweelingzus langs en besluiten we snel even naar de stad te gaan voor wat boodschappen. Alles gaat die dag prima en ik voel me ondanks de vermoeidheid eigenlijk best heel goed. Ze blijft eten, ik eet wat van de pot mee, maar als ze weer naar huis is, is het toch weer foute boel en begin ik met overgeven. Shit… ik moet echt naar mijn lichaam gaan luisteren en rustiger aan doen. Misschien verwacht ik toch teveel van mezelf, zo snel…
Plaats een reactie