Tweeënhalf jaar was ik alleen. Mijn zwangerschap doorliep ik in mijn eentje, evenals de bevalling en bijna de eerste twee jaar van Maxim zijn leven. Ik moest leren weer een man te kunnen vertrouwen en ongeveer een halfjaar geleden kon ik me daar eindelijk toe zetten toen ik mijn toenmalige vriend leerde kennen. Toenmalige inderdaad want sinds kort is die relatie over. Ik ging van alleen, naar samen, naar alleen…
Een ieder die wel eens last heeft gehad van liefdesverdriet weet dat een breuk pijn doet. Zelf merk ik dat het nu nog meer pijn doet omdat er kinderen bij betrokken waren – mijn kind. Ik kamp op het moment met allerlei gevoelens: verdriet, boosheid, frustratie, het gevoel dat ik gefaald heb en zo kan ik nog wel wat gevoelens en gedachten opsommen. Soms moet je een moeilijke keuze maken omwille van jezelf en nog belangrijker; je kind. De gedachte dat ik er goed aan doe omdat ik en Maxim gelukkig, veilig en gezond moeten kunnen zijn houdt me op de been, maar uiteraard zijn er wel eens slechte dagen. Dagen waarop ik denk: was ik blind? Wilde ik te graag? Maar bovenal: waarom is het niet gelukt? Waarom nou weer bij mij? Ligt het aan mij?
Ik ben weer alleenstaande moeder en man wat doet dat pijn. Het alleen moeten opvoeden van mijn zoon vind ik niet het lastigste aan deze situatie. Dat heb ik immers al eerder bijna twee jaar alleen gedaan en bovenal was mijn ex regelmatig in Duitsland voor zijn werk waardoor ik toch grotendeels nog steeds de zorg voor Maxim droeg. Wat me echter wel zwaar valt is het alleen zijn hele dagen. Natuurlijk heb ik Maxim en daar kan ik inmiddels gezellige kletspraatjes mee voeren maar natuurlijk geen serieuze gesprekken. Ik heb geen partner meer naast me staan die naar me luistert en die me steunt. De avonden zijn eenzaam en dat is toch weer heel erg wennen merk ik.
Tja, wat kan ik nog zeggen? Ik zit niet lekker in mijn vel maar weet dat ik en Maxim ook dit wel weer te boven komen. Er zit niets anders op dan de draad weer op te pakken en ons leven verder te gaan vormen; nu alleen. Wij tweetjes gaan het weer redden, dat is een ding wat zeker is! Wel weet ik dat het een hele, HELE lange tijd gaat duren voordat ik weer een man vertrouw en in ons leven laat…
– Details over de breuk heb ik achterwegen gelaten omdat dat te privé is. –
buttydaantje / 14 april 2016
Tjonge Odile, lees het nu pas! Wat heftig. Hoe is het nu met je?
/
Yasemin / 7 maart 2016
Sterk van je dat je zon moeilijke keuze hebt gemaakt! En sterkte met het vinden van een nieuwe balans. Liefs yasemin
/
Joyce / 6 maart 2016
Dikke knuffel en ik ben er voor je XXX
/
Odile (Author) / 6 maart 2016
Hahaha ik begreep hem!
/
EsterDepret.be / 5 maart 2016
Zo spijtig om dit te horen en ik weet niet goed wat zeggen :(.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je snel opnieuw je hart en vertrouwen aan iemand kan geven xx
/
Josan / 5 maart 2016
Ik vroeg het mij al af. Hmmm, ik had het je zo gegund. Een valse start… Je tijd komt nog wel. Focus je op jezelf de rest komt vanzelf. Als het daar de tijd voor is en het niet meer pijn doet.
/
Melanie / 5 maart 2016
Wat onwijs naar voor je! Ik herken de situatie zo, ook ik heb de zwangerschap bevalling etc alleen gedaan toen ik na 2 jaar weer een vriend kreeg, en toen die relatie over ging voelde ik mij vooral heel erg schuldig naar mijn zoontje toe. Maar dat hoeft niet, gelukkig heeft hij jou nog, dat is het belangrijkste! Geniet voor zover dat kan zoveel mogelijk van elkaar en ik hoop voor jullie dat het geluk vanzelf weer bij je komt. Veel sterkte.
/
wilmaaablog / 4 maart 2016
Wat naar, ik vind een week alleen al zo saai. Veel sterkte en geloof in jezelf!
/
Bregje / 4 maart 2016
Aah Odile, wat vind ik dit naar om te lezen! Het was en is je zo gegund dat je gelukkig bent! Sterkte meis! X
/
ingeborguitentuis / 4 maart 2016
Ik herken je verhaal. Ook ik had na mijn breuk weer een relatie van 9 maanden en toen dat uitraakte had ik ook allemaal van dat soort gevoelens (wilde ik te graag etc). Ook ik vind het veel alleen zijn met de kinderen wennen. Sterkte meid!
/
Channah / 4 maart 2016
En met kleine vriendje bedoel ik natuurlijk Maxim en niet iets anders.. Hahaha!
/
Channah / 4 maart 2016
Wat naar Odile, het was je zo gegund.. Ik weet zeker dat er in de toekomst iemand in jullie leven komt waarmee je heel erg gelukkig wordt, dat gun ik jullie echt. En je hebt natuurlijk altijd je kleine vriendje nog! ;)
/
Roos / 4 maart 2016
Ik ben dr voor je meis!
/