“Sorry meneer, hij zit een beetje in een lastige fase. Sorry dat hij uw nette Boss filiaal op stelten zet met zijn gekrijs terwijl dat uw klanten denken rustig een pak voor manlief te gaan kopen.” “Ja mevrouw, hij is nog maar 1,5 maar toch zit hij echt al in de nee-fase. Ik weet dat het vroeg is, maar ieder kind is anders, niet?” “Nee echt, normaal is het zo’n schatje!”.
Afgelopen 3 weken ben ik in een hel beland die de peuterpubertijd heet. Mijn zoontje is amper 1,5 jaar maar heeft het ‘zichzelf –dramatisch-op-de-grond-gooien-als-hij-geen-manderijntje-meer-mag’ volledig onder de knie en tot een kunst verheven. Geen probleem voor deze koelbloedige moeder, die hem rustig laat liggen tot hij uit gerazen is. TENZIJ ik in een winkel sta of in gezelschap ben. Zodoende loop ik de laatste weken regelmatig met een hoofd zo rood als een tomaat door de supermarkt, me excuserend voor mijn kind zijn gedrag. Ja, ik weet dat het erbij hoort, maar toch… die blikken van andere mensen he! Me aankijkend alsof ik een onbekwame moeder ben die haar zoontje niet eens in bedwang kan houden.
Hoewel ik altijd heb gezegd dat ik het nooit zou gaan doen, heb ik mijn kind vorige week zaterdag omgekocht met een smoothie en krentenbol van de bakker. Ik had er over nagedacht en was vastbesloten dat mijn kind zich dit keer als een engeltje zou gaan gedragen en dus leek het in mijn hoofd een goed plan om in ieder geval voor een gevulde maag te zorgen. Helaas hield mijn plan maar 30 minuten stand en dus trok hij woest worstelend in de buggy zijn scheur open. Ik weet niet of andere ouders dit herkennen maar op dat moment had ik echt de neiging om me van mijn kind te distantiëren en te doen alsof mijn zus Maxim zijn moeder was.
Helaas zit er denk ik niets op dan consequent zijn en deze fase uitzitten. Voor nu kijk ik liefdevol naar mijn kind die in zijn slaapzak druk in zijn bed aan het springen is. Als ik vraag of hij lekker gaat slapen schudt hij wild nee en klinkt daar de bekende luide ‘NEE!’. Ik kan het niet helpen en lach terwijl ik denk: je bent en blijft toch een schatje, kleine driftkikker!
Laura / 29 mei 2015
Zoooo herkenbaar!!! Mijn dochter was ook vroeg en ze is nu net 2. Het is alleen maar erger geworden. Soms geen idee hoe ik ermee om moet gaan. Nu heeft ze sinds een kleine drie weken een broertje, dus dat zal ongetwijfeld een grote rol spelen. Ach ja, ik geef het de tijd, want dat zal het nodig hebben. Gelukkig genoeg fijne en idd ook lachwekkende momenten. Daar krijg ik weer energie van!
/
Chantal / 26 mei 2015
Haha, dat was hier ook rond 1,5 jaar dat het spookje ineens ging puberen. Dat duurde gelukkig maar een paar weken. Inmiddels Is hij over 1,5 maand al twee en ik ben heel benieuwd naar hoe hij dan is..
Het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase :-P ;-)
Sterkte!
PS. Omkopen doe ik ook wel eens.. Werkt meestal averechts helaas /:-)
/
Jess / 26 mei 2015
Ik dacht een jaar geleden dat Sam ook in de peuterpuberteit was beland. Inmiddels is hij 33 maanden en denk ik: oh God, een jaar geleden was het nog best te doen!!! Wat een spook! Maar misschien dag Jims komst daar ook een beetje aan bijgedragen heeft. Afijn, ik begrijp je. Sterkte! X
/
Daniëlle / 26 mei 2015
Succes! Peuterpubertijd kan inderdaad heftig zijn, voor het kind en voor de mama. Haha. Mijn oudste heeft nu ook het woordje ‘nee’ ontdekt, en bereid me vast voor op de échté driftbuien.
/
Angela / 26 mei 2015
Ik bereid me vast voor. Haha succes!
/
Monique / 26 mei 2015
Oei, klinkt best heftig! Hier is het nog niet aan de hand, maar het kan natuurlijk van de ene op de andere dag zover zijn… Sterkte voor nu en onthoud: het is maar een fase! ;)
/