1 jaar na het ongeluk waarbij mijn zoontje brandwonden opliep

1 jaar nadat mijn zoontje brandwonden opliep

Het is inmiddels een jaar geleden dat een nachtmerrie plaats vond in mijn leven. Een dag die net als iedere andere dag begon maar met een kind in het ziekenhuis eindigde. Mijn zoontje liep tweede- en derdegraads brandwonden op door een onbewaakt moment en die dag en de dagen daarna staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Vandaag blik ik terug op het ongeluk, vertel ik over de nasleep en hoe het nu gaat.

Nooit in mijn leven had ik gedacht dat dit mij zou overkomen. Altijd was ik voorzichtig en hoewel je als ouder er rekening mee houdt dat ongelukken kunnen gebeuren, verwacht je toch niet dat het jou dan ook daadwerkelijk overkomt. Even wegkijken waardoor je kind op een vervelende manier van de bank valt: gebeurd. Het brood iets te grof snijden waardoor je kind zich flink verslikt: gebeurd. De melk iets te warm aanbieden: gebeurd. Maar sommige dingen verwacht je niet, zoals dat je kind bijvoorbeeld brandwonden oploopt doordat hij net gekookt water over zich heen krijgt.

Als ik erover schrijf klinkt de ijselijke gil weer in mijn hoofd en flitsen de ellendige beelden van mijn ventje met opgerolde huid en opgezwollen hoofdje weer door mijn hoofd. Lange tijd voelde ik me er verschrikkelijk schuldig over en ik kan wel zeggen dat ik de weken na het ongeluk toch wel in een depressie terecht kwam. Ik voelde me een gefaalde moeder die niet in staat was geweest haar zoontje te beschermen. Het is de no. 1 taak die je als ouder hebt: je kind beschermen en het was mij niet gelukt.

Het eerste wat ik aan Maxim kon zien, enkele seconden nadat hij de kop thee over zich heen trok, was vrij weinig. Zijn gezichtje was rood maar dat kon op dat moment ook van het huilen zijn. Ik keek of zijn kleding aan zijn huid vast plakte en omdat dit niet het geval was, trok ik zijn kleertjes uit. Toen zag ik dat de huid op zijn borst en in zijn hals opgerold was. Wat voor acties ik toen ondernam en hoe we in het ziekenhuis terecht kwamen kun je hier lezen.

De eerste uren na het ongeluk bleek dat de brandwonden ernstig waren. Voornamelijk in zijn hals en op zijn armpjes. De artsen vertelde me dat de schade door juist handelen beperkt zou blijven maar zoals ik mijn zoontje op dat moment zag, had ik daar geen vertrouwen in. De eerste dagen werd het erger waarna vervolgens de schade af nam. Toen de wonden langzaam bij beetje genazen, verdween beetje bij beetje ook het immense schuldgevoel.

De weken en maanden daarna leek de schade onder omstandigheden inderdaad ‘mee te vallen’. De huid op zijn gezichtje bleef lang rood, droog en gevoelig en trok. Er waren wel twee plekjes waar Maxim tweedegraads brandwonden op had gelopen die nog wel goed zichtbaar bleven. Maxim mocht in de zomer de zon niet in, ook niet als het indirect zonlicht was en moest altijd met een goede factor ingesmeerd worden. Dit vond ik best een uitdaging met een ondernemend mannetje die in de zomer eindelijk vlot ging lopen.

Hoe het nu staat met de schade, 1 jaar na het ongeluk? Goed! Gezien de ernst van de brandwonden, valt het me alles mee. 90% van de verbrande huid is namelijk hartstikke mooi hersteld. Dat komt denk ik door adequaat handelen na het ongeluk (dit heb ik me in ieder geval laten vertellen door de artsen), meer dan goed handelen van de artsen op de eerste hulp en de verplegers in het ziekenhuis, de nacontroles die Maxim later kreeg en het goed verzorgen van de wonden en huid het afgelopen jaar.

Een plek op zijn arm doet me dagelijks bij het douchen en omkleden herinneren aan het ongeluk. Er is duidelijk littekenweefsel te zien. En hoewel het weefsel er mooi en rustig uit ziet, is het jammer dat het een overblijfsel is aan een nachtmerrie. Het is afwachten hoe dit litteken meegroeit als Maxim groeit. De arts wees me erop dat het, mocht het een groot litteken worden/blijven en mocht Maxim dat willen in de toekomst, met plastische chirurgie ‘opgelost’ kan worden.

De komende zomer hoef ik Maxim niet bij elk stapje in de zon meer in te smeren en niet meer zo in angst te zitten dat hij vliegensvlug verbrand. De huid blijft natuurlijk gevoelig een daarom blijft het wel opletten. Ik denk dat we, maar vooral ik, erg blij mogen zijn met hoe het er nu uit ziet.

Author

Odile is 26 jaar en moeder van zoontje Maxim ('13). Ze is gestart als alleenstaande moeder, maar inmiddels gelukkig in de liefde en zwanger van de tweede. Ze is de oprichtster van & schrijfster op www.gomommygo.nl, schrijft columns voor Babybytes.nl en zou het liefste nog een te gekke parttime baan vinden!

Laatste reacties
  • Door dat ongeluk kwam ik toen op je blog terecht, leefde helemaal mee en ik ben blij dat hij er weinig aan heeft overgehouden. Misschien dat er ook nog mensen zijn die door jouw verhaal voorzichtiger zijn geworden.

  • Het was inderdaad een heftige periode. Heb zo met je/jullie meegeleefd. Ik vind het super fijn dat het zo genezen is!

  • Helaas weet ik uit ervaring hoe je je kan voelen. :-( Bij ons was het kofie. Vreselijk. Het ergste was dat ik niet wist wat te doen en de week erop een cursus EHBO voor kinderen zou hebben. Zo jammer dat ik de informatie die ik toen heb geleerd niet op dat moment wist. Ook bij Mila is het goed genezen. Omdat ze een gemengde huidskleur heeft zie je het nog wel (schoudertje) maar het is erg rustig.

  • Ik herinner me die periode nog zo goed!
    Als ik terugdenk aan zijn brandwonden vind ik dat hij wonder boven wonder super goed herstelt is!

  • Wat een heftig verhaal. Knap dat je zo goed hebt gehandeld. En een geruststelling dat de verwonding goed genezen is. Ik kan me voorstellen dat je jezelf schuldig voelt, ongeluk zit in een klein hoekje en je kan je kind nou eenmaal niet in bubbeltjesplastic inpakken voor de rest van zijn leven.

  • Jeetje wat een verhaal. Ik heb alles teruggelezen, want het was nieuw voor mij. Wat een nachtmerrie :-( Ik ben heel blij om te horen dat het nu een stuk beter gaat!!

  • Het kan echt altijd gebeuren. Mijn kindje stond in een onbewaakt ogenblik ineens in een open raamkozijn op vier hoog. Wat fijn dat het zo mooi is genezen!

  • Aah Odile, het is echt heel mooi genezen hoor! En dat plekje ziet er ook super netjes uit. Ik kan me voorstellen dat je dat plekje het liefst ook niet had gehad, maar Maxim is er echt heel goed vanaf gekomen.

  • Wat een schrik, ik zou me ook enorm voelen falen terwijl je er niks aan kan doen. Super fijn dat het allemaal zo goed is genezen!

Plaats een reactie

Free printable Sinterklaas aftelkalender
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en
ontvang de aftelkalender direct in je inbox!
Free printable Sinterklaas aftelkalender
Free printable Sinterklaas aftelkalender