Drie jaar na de positieve zwangerschapstest

Deze week was het drie jaar na dato. Drie jaar geleden zat ik op het toilet te shaken met een stickje in mijn handen wat een zwangerschapstest heet. Nu ben ik een geweldige peuter rijk en weten we dus allemaal wat voor uitslag op die test stond. Ik blik terug op dat moment en de vele mooie, maar ook zware moment die volgden.

Niet te geloven dat het moment, dat ik toentertijd als zwaarste moment uit mijn leven beschouwde, alweer drie jaar is geleden. Voor mijn gevoel lijkt het namelijk iets uit een ander leven. Misschien omdat het toch iets is wat ik vaak maar weg stop om er niet teveel mee bezig te zijn. Misschien omdat je als alleenstaande moeder zo geleefd wordt dat je simpelweg geen tijd hebt om constant bij moeilijke dingen stil te staan. Wie zal het zeggen? Wat ik in ieder geval wel kan bevestigen is dat de 2 jaar en 4 maanden dat Maxim in mijn leven is, voorbij zijn gevlogen. Lekker cliché maar niet minder waar.

– Lees hier hoe ik erachter kwam dat ik zwanger was. – 

Afgelopen week kwamen toch alle herinneringen weer even naar boven toen ik iemand vertelde dat het drie jaar geleden was dat ik de shock van mijn leven kreeg. Daar waar ik zelden over die periode praat (behalve met mijn familie) gooide ik min of meer alles eruit. Wat me verraste en wat ik niet verwacht had, was dat de pijn toch nog wel aan de oppervlakte ligt. Zoals gewoonlijk begon ik nuchter met het verhaal hoe mijn ex en ik uit elkaar waren gegaan en hoe ik er toen een week later achter kwam dat ik door de pil zwanger was geraakt. Bijna klinisch vertel ik dat altijd, als een opsomming van feiten. Door de vragen die die persoon mij stelde werd ik steeds openhartiger en toen ik begon te vertellen hoe mijn ex had gereageerd ontstond er toch echt een brok in mijn keel. Ik vertelde hoe ik e,r op 1 vriendin na, de eerste maanden van mijn zwangerschap alleen voor had gestaan terwijl ik extreme zwangerschapsmisselijkheid had. Hoe ik alle afspraken bij de verloskundige alleen had gedaan, evenals alle echo’s. En dat was het moment dat ik brak en huilend op de bank zat. Ik dacht dat ik het helemaal verwerkt had maar niets was minder waar en dat overviel me. Ook nu, tijdens het typen van dit stuk, bereikt een brok weer mijn keel.

Door dat gesprek ben ik afgelopen week gaan nadenken over die periode. Ik ben mezelf hardop gaan afvragen welke aspecten mij nog het meest raken en in hoeverre ik daar vandaag de dag nog last van heb. Achter het antwoord op beide vragen ben ik inmiddels gekomen. Wat mij wel wat (onzichtbare) littekens heeft opgeleverd is dat ik alleen was. Ik heb me nooit eenzamer gevoeld in mijn leven. Dat heeft vandaag de dag toch nog wel zijn weergave op mijn vertrouwen in mensen, merk ik. Zo vind ik het moeilijk om me echt open te stellen naar mensen om me heen en om ze echt te vertrouwen. De mensen die er toen niet waren terwijl ik ze zo nodig had, hebben het na die periode ruimschoots goed gemaakt. Hierdoor kon ik ze ook snel vergeven. Maar vergeten, dat is blijkbaar toch een ander dingetje. Als persoon ben ik harder geworden en hou ik op een bepaalde manier meer afstand. Ik wilde me al op jonge leeftijd zelf kunnen redden en dat is na die positieve zwangerschapstest alleen maar erger geworden. Stiekem zit het in mijn hoofd dat je op niemand echt kunt rekenen, behalve op jezelf. En zoals jullie in mijn stukjes van vorige week hebben kunnen lezen, kan ik soms niet eens volledig op mezelf rekenen.

Eigenlijk is het maar goed dat Maxim in mijn leven is. Daardoor bleef ik geen wrok koesteren en heb ik geen tijd om wekelijks of maandelijks stil te staan bij alle shit. Want Jezus, wat trekt dat ventje mij vanaf zijn geboorte door alle dingen heen! Ik dank God nu op mijn blote knieën (ik ben atheïst, maar je begrijpt wat ik bedoel) dat ik na die test heb doorgezet en dat ik nu zo’n heerlijk kind in mijn leven heb. Ik had het voor geen goud willen missen!

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat er nooit twijfels zijn geweest over of ik Maxim moest houden of niet. Niemand stond erom te springen dat ik een kind ter wereld zou zetten. Ik studeerde en zou mijn leven overhoop gaan halen en het was nog maar de vraag hoe ik het zelf zou gaan redden als jonge meid die last had van depressies. Toch denk ik achteraf dat het moedergevoel al zeer snel aanwezig was, waardoor ik uiteindelijk niets anders kon dan vol voor de baby in mijn buik te gaan. Er werd me gezegd dat mijn (sociale) leven voorbij zou zijn. Weet je wat ik nu zou zeggen tegen mezelf als 23-jarige zwangere dame? Mijn leven begint nu pas! Want wat verrijkt een kind je leven! Ik zie dit als een fase waarin je jezelf min of meer wegcijfert en je kind op de eerste plaats zet. Maar ook dat wordt minder naarmate Maxim ouder wordt.

Iemand stelde me ooit de volgende vraag: “Had je nu dezelfde keuze gemaakt als toen, had je geweten hoe alles zou lopen?” Mijn antwoord blijft volmondig JA! Dat is ook iets waarvan ik wil dat Maxim dat altijd zal weten en daarom richt ik me nu tot hem in de hoop dat hij dit ooit leest.