Odile, Persoonlijk

“Ieder pondje gaat door het mondje.” Pff don’t get me started! Wie mij kent weet dat ik geen grote eter ben, maar frisdrank en gebakjes laten staan, JEUMIG wat is dat toch moeilijk! Dat is vooral de laatste maanden gebleken want ik moet toegeven dat er wel een paar kilootjes aan zijn gekomen. Buiten de onnodige kilo’s en wat andere redenen heb ik besloten om op weg te gaan naar een gezondere leefstijl. Forever Living C9 moet het opstapje tot een ander voedingspatroon zijn. Vandaag licht ik toe wat deze cleansing inhoudt en waar mijn motivatie vandaan komt om met deze producten te starten.

De producten uit dit artikel heb ik gekregen.


Op weg naar een gezonde leefstijl met Forever Clean9

Wat is jouw mening over dit soort cleansing programma’s? Heb je er ervaring mee?

1

Odile, Persoonlijk

Soms heb je van de periodes in je leven dat het kut gaat. Zo’n periode had ik tot een aantal maanden geleden. Maar juist als je het niet verwacht kan zo’n periode ineens omslaan en dat is precies wat gebeurde. Op het moment dat ik het gevoel had dat het niet slechter kon, kwam alles ineens op zijn pootjes terecht. Ik ben gelukkiger dan ooit!

 

Gelukkig in de liefde

Van praktisch thuisblijfmoeder in de bijstand die haar dagen vooral alleen sleet, ben ik nu een werkende moeder en gelukkig in de liefde. Over dat laatste heb ik gekozen het grootste gedeelte privé te houden (al zul je hem af en toe wel op Instagram en Snapchat voorbij zien komen), maar ik wil er wel over kwijt dat ik een aantal maanden geleden een super leuke, lieve en aantrekkelijk man ben tegen gekomen waarmee alles zo vanzelf en goed gaat. Misschien ken je het wel: dat je zomaar een persoon tegenkomt waarmee het gewoon klopt. Dat niks moeite kost en gewoon zijn gangetje gaat zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Voor mij en Maxim is het in ieder geval super fijn dat hij in ons leven is!

 

 

 

Wat hadden wij een fijne en leuke dag bij vrienden in Arnhem!

Een foto die is geplaatst door Odile (@gomommygonl) op

 

Werk combineren met mijn gezin

Daarnaast ben ik sinds zo’n twee en een halve week aan het werk. In de blog waarin in mededeelde dat ik een baan had gevonden kon je al lezen dat ik er stiekem wel wat tegenop zag: van praktisch 5 tot 6 dagen samen met Maxim zijn, naar ‘slechts’ 3 dagen omdat ik 4 dagen per week werk. Desondanks valt het me alles mee! Maxim gaat met plezier naar de opvang en ik naar mijn werk. De werktijden zijn goed te doen waardoor ik, als ik thuis ben, nog even met Maxim kan spelen en rustig kan koken en samen eten. Nu ben ik de eerste 6 weken woensdag thuis en dat is echt een dag van ons samen. Waar voorheen het weekend voor me aanvoelde als een doordeweekse dag, heb ik nu echt het gevoel dat het weekend is, maar bovenal dat ik er ook echt aan toe ben. Dat zijn dan echt 2 dagen waar ik naar uit kijk en tijd met Maxim en mijn vriend kan spenderen.

 

 

 

En we zijn weer aan het werk!

Een foto die is geplaatst door Odile (@gomommygonl) op

 

Het werk zelf

Ik zit nu 6 weken lang in de beginfase van de mbo-3 opleiding waarin ik alles leer over de systemen die ik ga gebruiken in mijn baan en de ziektewet. Dat is namelijk de wet waarover ik straks telefoontjes ga beantwoorden. Word je nog een keer (langdurig) ziek en heb je hier vragen over, dan kan het in de praktijk zo zijn dat je mij aan de telefoon krijgt! De opleiding is prima te doen en ik merk dat ik goed – al dan niet makkelijk –  door de stof kom. Het voortgangsgesprek was goed afgelopen vrijdag, de eerste tussentoets is gehaald en al met al heb ik wel het gevoel dat ik op mijn plek zit. Ik benieuwd hoe de komende weken en toetsmomenten gaan lopen.

 

Misschien kun je het aan de toon van deze blog al opmaken: ik heb mijn draai gevonden en ben een gelukkig mensch!

3

Alleenstaande moeder, Persoonlijk

Deze week was het drie jaar na dato. Drie jaar geleden zat ik op het toilet te shaken met een stickje in mijn handen wat een zwangerschapstest heet. Nu ben ik een geweldige peuter rijk en weten we dus allemaal wat voor uitslag op die test stond. Ik blik terug op dat moment en de vele mooie, maar ook zware moment die volgden.

 

Niet te geloven dat het moment, dat ik toentertijd als zwaarste moment uit mijn leven beschouwde, alweer drie jaar is geleden. Voor mijn gevoel lijkt het namelijk iets uit een ander leven. Misschien omdat het toch iets is wat ik vaak maar weg stop om er niet teveel mee bezig te zijn. Misschien omdat je als alleenstaande moeder zo geleefd wordt dat je simpelweg geen tijd hebt om constant bij moeilijke dingen stil te staan. Wie zal het zeggen? Wat ik in ieder geval wel kan bevestigen is dat de 2 jaar en 4 maanden dat Maxim in mijn leven is, voorbij zijn gevlogen. Lekker cliché maar niet minder waar.

– Lees hier hoe ik erachter kwam dat ik zwanger was. – 

 

Afgelopen week kwamen toch alle herinneringen weer even naar boven toen ik iemand vertelde dat het drie jaar geleden was dat ik de shock van mijn leven kreeg. Daar waar ik zelden over die periode praat (behalve met mijn familie) gooide ik min of meer alles eruit. Wat me verraste en wat ik niet verwacht had, was dat de pijn toch nog wel aan de oppervlakte ligt. Zoals gewoonlijk begon ik nuchter met het verhaal hoe mijn ex en ik uit elkaar waren gegaan en hoe ik er toen een week later achter kwam dat ik door de pil zwanger was geraakt. Bijna klinisch vertel ik dat altijd, als een opsomming van feiten. Door de vragen die die persoon mij stelde werd ik steeds openhartiger en toen ik begon te vertellen hoe mijn ex had gereageerd ontstond er toch echt een brok in mijn keel. Ik vertelde hoe ik e,r op 1 vriendin na, de eerste maanden van mijn zwangerschap alleen voor had gestaan terwijl ik extreme zwangerschapsmisselijkheid had. Hoe ik alle afspraken bij de verloskundige alleen had gedaan, evenals alle echo’s. En dat was het moment dat ik brak en huilend op de bank zat. Ik dacht dat ik het helemaal verwerkt had maar niets was minder waar en dat overviel me. Ook nu, tijdens het typen van dit stuk, bereikt een brok weer mijn keel.

Door dat gesprek ben ik afgelopen week gaan nadenken over die periode. Ik ben mezelf hardop gaan afvragen welke aspecten mij nog het meest raken en in hoeverre ik daar vandaag de dag nog last van heb. Achter het antwoord op beide vragen ben ik inmiddels gekomen. Wat mij wel wat (onzichtbare) littekens heeft opgeleverd is dat ik alleen was. Ik heb me nooit eenzamer gevoeld in mijn leven. Dat heeft vandaag de dag toch nog wel zijn weergave op mijn vertrouwen in mensen, merk ik. Zo vind ik het moeilijk om me echt open te stellen naar mensen om me heen en om ze echt te vertrouwen. De mensen die er toen niet waren terwijl ik ze zo nodig had, hebben het na die periode ruimschoots goed gemaakt. Hierdoor kon ik ze ook snel vergeven. Maar vergeten, dat is blijkbaar toch een ander dingetje. Als persoon ben ik harder geworden en hou ik op een bepaalde manier meer afstand. Ik wilde me al op jonge leeftijd zelf kunnen redden en dat is na die positieve zwangerschapstest alleen maar erger geworden. Stiekem zit het in mijn hoofd dat je op niemand echt kunt rekenen, behalve op jezelf. En zoals jullie in mijn stukjes van vorige week hebben kunnen lezen, kan ik soms niet eens volledig op mezelf rekenen.

Drie jaar na de positieve zwangerschapstest

Eigenlijk is het maar goed dat Maxim in mijn leven is. Daardoor bleef ik geen wrok koesteren en heb ik geen tijd om wekelijks of maandelijks stil te staan bij alle shit. Want Jezus, wat trekt dat ventje mij vanaf zijn geboorte door alle dingen heen! Ik dank God nu op mijn blote knieën (ik ben atheïst, maar je begrijpt wat ik bedoel) dat ik na die test heb doorgezet en dat ik nu zo’n heerlijk kind in mijn leven heb. Ik had het voor geen goud willen missen!

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat er nooit twijfels zijn geweest over of ik Maxim moest houden of niet. Niemand stond erom te springen dat ik een kind ter wereld zou zetten. Ik studeerde en zou mijn leven overhoop gaan halen en het was nog maar de vraag hoe ik het zelf zou gaan redden als jonge meid die last had van depressies. Toch denk ik achteraf dat het moedergevoel al zeer snel aanwezig was, waardoor ik uiteindelijk niets anders kon dan vol voor de baby in mijn buik te gaan. Er werd me gezegd dat mijn (sociale) leven voorbij zou zijn. Weet je wat ik nu zou zeggen tegen mezelf als 23-jarige zwangere dame? Mijn leven begint nu pas! Want wat verrijkt een kind je leven! Ik zie dit als een fase waarin je jezelf min of meer wegcijfert en je kind op de eerste plaats zet. Maar ook dat wordt minder naarmate Maxim ouder wordt.

Iemand stelde me ooit de volgende vraag: “Had je nu dezelfde keuze gemaakt als toen, had je geweten hoe alles zou lopen?” Mijn antwoord blijft volmondig JA! Dat is ook iets waarvan ik wil dat Maxim dat altijd zal weten en daarom richt ik me nu tot hem in de hoop dat hij dit ooit leest.

Lieve Maxim,

100 keer en vaker zou ik voor jou gaan. Niets overtreft het gevoel wat een moeder voor haar kind heeft, de liefde die ik voor jou voel en ook terug ontvang in de vorm van een nat kusje of jouw lieve mollige armpjes om mijn nek. Had ik geweten dat jij de eerste maanden van je leven uren per dag zou huilen en niet zou slapen, dan zou ik alsnog dezelfde keuze hebben gemaakt. Of als ik zou weten dat je me de eerste twee jaar van je leven avond na avond bezig zou houden omdat je zo’n slechte slaper bent. Had ik geweten dat ik door het zijn van jouw mama, mijn studie niet zou mogen afmaken, dan nog had ik vol voor je gegaan. Ook als ik had geweten hoe moeilijk we het financieel zouden gaan krijgen, hoe eenzaam de avonden zouden zijn of hoe slopend het is om een kind in je eentje groot te brengen. Dat alles weegt niet op tegen wat jij mij elke dag opnieuw geeft, namelijk een gelukkig en trots gevoel.

Ik stel mijn leven met liefde op jou in als ik zie hoe goed jou dat doet. Dat jij in mijn leven bent is het grootste geluk wat ik heb en ik vraag me dagelijks af waaraan ik zo’n lief kind heb verdiend. Als jij gelukkig bent ben ik dat ook en ik ben zo, zo, zo ontzettend blij dat je in mijn leven bent! Ik hoop dat je door deze woorden nooit zult twijfelen en altijd zult weten dat je ontzettend gewenst was en bent.

Liefs, mama

1

Odile, Persoonlijk

Tweeënhalf jaar was ik alleen. Mijn zwangerschap doorliep ik in mijn eentje, evenals de bevalling en bijna de eerste twee jaar van Maxim zijn leven. Ik moest leren weer een man te kunnen vertrouwen en ongeveer een halfjaar geleden kon ik me daar eindelijk toe zetten toen ik mijn toenmalige vriend leerde kennen. Toenmalige inderdaad want sinds kort is die relatie over. Ik ging van alleen, naar samen, naar alleen…

Een ieder die wel eens last heeft gehad van liefdesverdriet weet dat een breuk pijn doet. Zelf merk ik dat het nu nog meer pijn doet omdat er kinderen bij betrokken waren – mijn kind. Ik kamp op het moment met allerlei gevoelens: verdriet, boosheid, frustratie, het gevoel dat ik gefaald heb en zo kan ik nog wel wat gevoelens en gedachten opsommen. Soms moet je een moeilijke keuze maken omwille van jezelf en nog belangrijker; je kind. De gedachte dat ik er goed aan doe omdat ik en Maxim gelukkig, veilig en gezond moeten kunnen zijn houdt me op de been, maar uiteraard zijn er wel eens slechte dagen. Dagen waarop ik denk: was ik blind? Wilde ik te graag? Maar bovenal: waarom is het niet gelukt? Waarom nou weer bij mij? Ligt het aan mij?

Ik ben weer alleenstaande moeder en man wat doet dat pijn. Het alleen moeten opvoeden van mijn zoon vind ik niet het lastigste aan deze situatie. Dat heb ik immers al eerder bijna twee jaar alleen gedaan en bovenal was mijn ex regelmatig in Duitsland voor zijn werk waardoor ik toch grotendeels nog steeds de zorg voor Maxim droeg. Wat me echter wel zwaar valt is het alleen zijn hele dagen. Natuurlijk heb ik Maxim en daar kan ik inmiddels gezellige kletspraatjes mee voeren maar natuurlijk geen serieuze gesprekken. Ik heb geen partner meer naast me staan die naar me luistert en die me steunt. De avonden zijn eenzaam en dat is toch weer heel erg wennen merk ik.

Tja, wat kan ik nog zeggen? Ik zit niet lekker in mijn vel maar weet dat ik en Maxim ook dit wel weer te boven komen. Er zit niets anders op dan de draad weer op te pakken en ons leven verder te gaan vormen; nu alleen. Wij tweetjes gaan het weer redden, dat is een ding wat zeker is! Wel weet ik dat het een hele, HELE lange tijd gaat duren voordat ik weer een man vertrouw en in ons leven laat…

 

– Details over de breuk heb ik achterwegen gelaten omdat dat te privé is. – 

 

13

Odile, Persoonlijk
Hi! Daar was ik weer! Het laatste artikel van mijn hand dateert alweer van drie weken terug en daarmee was dit de langste ‘radiostilte’ sinds de start van Go, mommy, go. Misschien was het je al opgevallen dat het erg stil was, misschien ook niet (wat ik ten zeerste zou begrijpen haha).

 

Deze radiostilte was ongepland maar wel zeer nodig. De laatste tijd kostte het me zo ontzettend veel moeite om iets neer te typen. Alle stukjes voelde als nutteloos en persoonlijke stukjes kreeg ik er al helemaal niet uit doordat steeds de vraag omhoog kwam: “Wie interesseert zich nou in mijn saaie leventje?”. Want dat het de laatste weken/ maanden saai is, is toch wel een beetje een feit. Waar ik eerst een drukke studerende, alleenstaande moeder was, ben ik nu ‘slechts’ een thuisblijfmoeder. Natuurlijk vind ik het heerlijk om Maxim even fulltime te zien opgroeien, maar toch begon ik steeds vaker te merken dat er iets ‘mist’ in mijn leven.

Ik zat de laatste weken eigenlijk totaal niet lekker in mijn vel. Zij het door de dagen zonder zonlicht, zij het door het thuiszitten, ik weet het ook niet echt goed. Wat ik wel heb gemerkt is dat het moeten stoppen met mijn studie me niet in de koude kleren is gaan zitten. Het vervelende en falende gevoel bleef aan me knagen en ik denk dat het eigenlijk nu pas tot me door dringt dat mijn studietijd erop zit en dat ik mijn droom studie/baan heb moeten opgeven. Ik merkte dat ik erg zoekende was en ben en dat ik daardoor niet lekker in mijn vel zat.

1 + 1 = 2 en dus heb je misschien al uit mijn verhaal kunnen concluderen dat ik sinds het stoppen met mijn studie thuis zit. Er moest een uitkering aangevraagd worden en (verplicht) gesolliciteerd worden. De aanvraag vind ik persoonlijk een vervelend traject door alle eisen die aan je gesteld worden en hij geeft me veel stress. Tot op heden heb ik nog geen baan kunnen vinden en ook dat bezorgt me kleine hartkloppingen. Ik merk namelijk wederom dat fulltime thuis zitten niet echt aan mij besteed is en het heeft natuurlijk ook financiële gevolgen. Een uitkering is namelijk geen vetpot, als je die al krijgt want daar geldt ook een wachtperiode van een aantal weken voor. Hoe je je rekeningen die weken betaalt is je eigen probleem, zo makkelijk wordt er helaas door de uitkerende instantie gedacht. Maar dat terzijde!

Vorige week vierden we Maxim zijn tweede verjaardag en daarna ben ik met mijn vriend en Maxim spontaan een paar dagen naar Duitsland gegaan, waar hij werkt, zodat ik een beetje tot rust kon komen. Ondanks dat ik daar lekker bezig ben geweest klopte wat ik al dacht: even uit je vertrouwde omgeving zijn wil nog wel eens helpen. Ik ben weer even heerlijk bijgeko
men en voel dat ik er weer met frisse moed tegenaan kan op zowel persoonlijk, werk- en bloggebied.

De komende tijd ga ik het bloggen weer lekker oppakken en dus zul je weer wat meer van en over mij kunnen lezen. Daarnaast ga ik me richten op het solliciteren zodat ik hopelijk weer zo snel mogelijk de bijstand uit kan, mijn eigen centen kan verdienen en me mezelf weer kan ontwikkelen. Dat laatste vindt ik ook erg belangrijk. Als je nog een baan voor me weet of hebt kun je me uiteraard mailen! ;-)

odile clean

11

Alleenstaande moeder, Dating diary
Als single mama moet je wat om weer aan de man te komen daar ik maar weinig mensen ken die elkaar in de supermarkt of op het schoolplein ontmoet hebben. Tinder leverde me niet zo veel op, in hoereren in de club had ik ook weinig zin (grapje uiteraard) en dus was het tijd voor iets nieuws!

Juist op het moment dat ik mijn opties aan het onderzoeken was doordat ik toch tijd over had in de zomervakantie, kwam Mila van milaknowsbest.nl met de vraag of ik zin had om de Datingsite Pepper te testen. Ik had er wel eens van gehoord maar me er verder nooit in verdiept. Na het lezen van de marketing leus “Vind je liefde” dacht ik: kom maar op dan!

4

Odile, Persoonlijk

Jaloezie, een emotie die waarschijnlijk iedereen kent en waar iedereen wel eens last van heeft, maar die ook als een negatieve emotie wordt gezien. Toch kom ik er voor uit: ik ben jaloers! Ik vind vaak dat het gras elders groener is en ik kan het niet helpen! Vandaag vertel ik waar ik precies jaloers op ben.

Waar kan jij echt jaloers op zijn?

 

7

Persoonlijk, Studerende moeder
Het is september, de maand dat alle studenten van start of verder gaan met hun opleiding… behalve ik. Twee weken geleden kwam dan het gevreesde mailtje en helaas was de inhoud voor mij niet positief: ik mag niet verder met de studie sociologie. Er komt een einde aan ‘de studerende moeder’.

 

De reden is dat ik als alleenstaande moeder afgelopen jaar niet aan alle verplichtingen heb kunnen voldoen die de Erasmus Universiteit stelt aan haar studenten. Hoewel ik wist dat het lastig zou worden (omdat de eisen bij de universiteit nou eenmaal strenger zijn dan bij andere universiteiten) en dat ik er niet geweldig voor stond, had ik erop gehoopt dat ze misschien naar mijn situatie zouden kijken. Een negatief bindend studieadvies is wat ik kreeg, met de mededeling dat ik kan reageren op het besluit van de examencommissie. Dit heb ik inmiddels gedaan en dus is het afwachten. Toch kan ik er waarschijnlijk het beste vanuit gaan dat er voor mij geen uitzondering gemaakt zal worden.

Hoe ik me hierover voel? KUT. Het is niet netjes om te zeggen maar ik heb op het moment geen andere woordkeuze. De teleurstelling is waanzinnig groot en ja er zijn wel wat tranen gevloeid.  Ondanks dat ik ontzettend mijn best heb gedaan en keihard heb gewerkt, voelt het toch als falen.

Ik ben gaan studeren toen mijn kind een lastige leeftijd had (9 maanden oud) en nog erg veel aandacht nodig had. Dit merkte ik vooral op de dagen dat ik thuis was en veel voor mijn studie moest doen. Een kind van nog geen jaar snapt niet dat je de volle concentratie nodig hebt om Engelse literatuur te lezen en wilt nog veel samen spelen. Doordat hij naar de opvang ging was hij gemiddeld 2 keer per maand ziek en ik met een beetje pech ook. Dat is erg lastig op het moment dat je verplichte aanwezigheid hebt. Daarbij kwam het ongeluk in januari met Maxim welke impact had op mij als moeder en mijn zelfvertrouwen maar nog meer op Maxim, zijn verzorging en de aandacht die hij nodig had.

Ik heb er jaren over gedaan om erachter te komen wat ik wilde en wat echt bij mij paste. De studie sociologie vond en vind ik buitengewoon interessant en in het eerste studiejaar heb ik al zo ontzettend veel geleerd. Nu valt mijn droom en tevens toekomstbeeld in duigen. Het voelt alsof ik weer onderaan moet beginnen want ik weet niet wat ik nu wil en de vraag is of ik überhaupt wel wat te willen heb, er moet immers brood op de plank komen omdat ik een kind heb. Sommigen zullen misschien denken: goh het is toch niet het einde van de wereld? Zo voelt het voor mij eerlijk gezegd wel een beetje. Ik had eindelijk mijn passie gevonden en die zal ik nu moeten gaan opgeven. Dat ik niet verder kan met deze studie betekent direct ook dat ik met een (forse) studieschuld ga zitten en die volledig zal moeten gaan terugbetalen. Er is namelijk geen geld voor een nieuwe studie en dus haal ik niet binnen 10 jaar een diploma want een Pabo propedeuse is niet genoeg. Ik zal op zoek moeten gaan naar een baan en zolang ik die niet heb zal Maxim van de opvang moeten omdat de kinderopvangtoeslag komt te vervallen. Daar voel ik me schuldig over omdat hij het er naar zijn zin heeft, de kindjes en leidsters goed kent en omdat hij er veel leert. Ik ga een onzekere tijd tegemoet en als ik ergens een hekel aan heb is dat het wel.

Ja ik ben teleurgesteld. In mezelf maar ook in de universiteit omdat ik toch het gevoel heb dat er geen rekening met mijn situatie is gehouden. Ach, it is wat it is….

Odile bloglovin

 

19

Odile, Persoonlijk
Normaal gesproken schrijf ik niet echt zoetsappige teksten, maar soms heb je nou eenmaal van die dagen dat je een sentimentele ‘trut’ bent. Op het moment van schrijven ben ik in zo’n sentimentele bui. Vanochtend kwam ik de knuffel met muziek tegen die maanden aan de kinderwagen was bevestigd en Maxim tot rust bracht. Ik keek naar Maxim terwijl hij zoet aan het spelen was en realiseerde me hoe snel de bijna 2 jaar dat hij er is voorbij zijn gevlogen. Voor ik het wist stond ik met een brok in mijn keel en bedacht ik me: wat hou ik toch ontzettend niet-in-woorden-uit-te-drukken veel veel van hem!
9

Maxim, Odile, Persoonlijk

Een aantal maanden geleden werd ik door iemand van het blad ‘Ouders van Nu’ benaderd. Ze had het artikel op mijn blog over het ongeluk van Maxim gelezen en vroeg me of ik geïnterviewd wilde worden of zelf een stukje wilde schrijven.

Ik hoefde er niet lang over na te denken en dus was mijn antwoord snel ‘ja’! Het voorstel was om het in dagboekvorm te schrijven en wie kon deze persoonlijke, nare ervaring nou beter op papier zetten dan ik zelf? Uiteindelijk is het artikel 4 pagina’s lang geworden en de editie lag 7 juli in de winkels.

Ik ben erg blij met hoe het is geworden. Hoewel het een halfjaar geleden is en ik het een plekje heb kunnen geven, was het toch moeilijk om het weer op het papier te krijgen. Er zijn twee foto’s bij geplaatst die ik zelf mooi vond. Niet van zijn gewonde gezichtje omdat we dat toch wat te heftig vonden, maar een foto van vlak na het ongeluk en een foto van ongeveer een halfjaar later.

De reden mee te werken aan het artikel was omdat ik hoop dat ouders via deze weg weer even wat meer alert worden en om hen te laten realiseren dat een ongeluk in een klein hoekje zit maar wel ernstige gevolgen kan hebben. Ouders die in de toekomst (helaas) hetzelfde moeten meemaken hoop ik met dit stuk ook geruststelling te geven: bij jonge kindjes trekken bijna alle verwondingen vrij snel weg. Ik weet nog dat ik dacht: het komt nooit meer goed met zijn gezichtje! De foto’s op instagram bewijzen gelukkig anders!

Hieronder kun je het artikel in Ouders van Nu lezen.

 

1 2 3 4

 

Signed black

3

Odile, Persoonlijk

Na bijna een maand geen artikelen te hebben geschreven ben ik weer terug van weggeweest! Vandaar deze persoonlijke update waarin ik vertel wat ik afgelopen maand heb gedaan en wat mijn plannen zijn nu ik vakantie heb.

Sinds vorige week donderdag mag ik eindelijk zeggen dat ik vakantie heb na de spreekwoordelijke zware laatste loodjes. Terwijl mijn studiegenootjes zo’n drie weken geleden van hun vakantie konden gaan genieten, was ik hard aan het leren voor mijn hertentamens. In het artikel ‘over en uit‘ kon je al lezen waarom deze zo belangrijk waren en zijn voor mijn studievoortgang. Inmiddels heb ik de cijfers terug en gelukkig heb ik ze allemaal voldoende gemaakt. Nu moet ik het gesprek met de examencommissie afwachten (wat door vakantie helaas pas 10 augustus of later gaat plaatsvinden) en proberen van mijn vakantie te gaan genieten. Dat is best lastig kan ik je vertellen, als er zoveel vanaf hangt!

Doordat mijn studie even top prioriteit was, was Maxim afgelopen weken veel bij anderen zodat ik goed kon leren en man, wat vond ik dat zwaar! Mijn schuldgevoelens kwamen regelmatig opspelen. Het is dan ook heerlijk dat ik hem nu alweer een paar dagen volledig ‘voor mezelf’ heb! We hebben lekker thuis gespeeld, heel veel gekroeld, we zijn al naar een binnenspeeltuin geweest en verder doen we gewoon de normale dingen. Ik merk aan Maxim dat hij ook extreem vrolijk en energiek is nu ik alle aandacht voor hem heb.

Dan de vraag: wat is de planning voor mijn vakantie? Ik ga niet op vakantie naar het buitenland omdat ik in april al naar Valencia ben geweest. Wel heb ik een aantal leuke dingen op de planning staan. Ik heb in januari via Kelly 2 dagen efteling gewonnen + een overnachting, dus daar ga ik binnenkort met mijn moeder en Maxim naartoe. Ook ga ik nog met een vriendin weg, waarschijnlijk naar Parijs. Paris is always a good idea, dus daar heb ik enorm veel zin in! Verder ga ik vast nog een keer zwemmen met Maxim, naar de kinderboerderij & speeltuin, drankjes doen met vriendinnen en familie, klusjes in en rondom het huis doen, grote schoonmaak houden en gewoon van mijn vrije tijd genieten.

Ik ben weer terug van weggeweest! In de komende weken ga ik proberen zeker 4/5 artikelen per week te plaatsen met onder andere vlog’s, persoonlijke artikelen, een shoplog, een update van en over Maxim en ga zo maar door. Hopelijk zie ik je snel terug op Go, mommy, go.

Signed black

4

Lifestyle, Odile, Persoonlijk

Eén van de eerste dingen waar je aan gaat denken als je een blog wilt beginnen, is waar die blog over moet gaan en wat je wel en niet gaat delen van je persoonlijke leven. Zoals jullie al gemerkt hebben ben ik best een open boek. Toch worstel ik ook regelmatig met de kwestie ‘beeldvorming als blogger’, want deel ik niet teveel? Een andere vraag die ik mezelf regelmatig stel is: heb ik een voorbeeldfunctie als blogger? Vandaag een kletsstukje waarin ik mijn hersenspinsels hierover met jullie wil delen naar aanleiding van een gesprek met wat medebloggers en familieleden. 

keep reading

5

PREVIOUS POSTSPage 1 of 2NO NEW POSTS
Free printable Sinterklaas aftelkalender
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en
ontvang de aftelkalender direct in je inbox!
Free printable Sinterklaas aftelkalender
Free printable Sinterklaas aftelkalender