Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik kamp met depressies

als je me echt zou kennen zou je weten dat ik kamp met depressies

Lange tijd, misschien wel een jaar, heb ik getwijfeld om open en eerlijk te zijn over wie ik echt ben. Natuurlijk geef je door het bijhouden van een blog een kijkje in je leven en persoonlijkheid, maar bij mij bleef dat tot zekere hoogte oppervlakkig. Ik merk echter dat het de laatste tijd steeds meer aan me begon te knagen dat ik niet echt kon zijn wie ik ben. Ik zou niet zeggen dat ik me beter voor doe, maar mijn leven misschien wel. Daarom beantwoord ik vandaag deze vraag: als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik kamp met depressies.

Als kind was ik tot een jaar of 5 een onbezonnen meisje. Ik was over het algemeen vrolijk, hield van knutselen, dansen en muziek en speelde voornamelijk met mijn tweelingzus. Wat mijn ouders al wel vroeg zagen is dat ik bijzonder gevoelig was – iets wat ze nu hypersensitief zouden noemen – en me dingen erg kon aantrekken, ook als het niet om mij persoonlijk ging. Ik was een meisje wat graag op zichzelf was terwijl mijn tweelingzus graag met anderen speelde. Was zij buiten aan het spelen, dan trok ik de keukendeur dicht zodat zij en mijn vriendinnetjes me niet lastig konden vallen en ging ik op mezelf tekenen of een boekje lezen. Als jong meisje was ik toch wel erg onzeker en eigenlijk kunnen ik en mijn ouders ons niet herinneren dat ik een redelijk tot goed zelfbeeld had. Allemaal redenen waardoor ik een makkelijk slachtoffer was om gepest te worden en dat was dan ook precies wat gebeurde toen ik in groep 4 van de basisschool zat.

Opeens had het beestje een naam gekregen, al kon ik daar niet veel mee.

Het was in de beginfase van de middelbare school dat ik me echt neerslachtig begon te voelen. Ik at slecht, was ontzettend onzeker, had nergens zin in en op een gegeven moment zelfs het gevoel dat ik er beter niet kon zijn. Ik voelde me anders dan mijn zussen en klasgenoten, ik voelde me een buitenstaander, had geen hoge pet van mezelf op en ik had het gevoel dat ik niks betekende voor mijn familie en dat ze beter af waren zonder mij. Thuis kreeg ik steeds vaker ruzie met mijn ouders en zussen en werd de sfeer er niet beter op. Op school werd vanwege mijn toestand besloten dat ik op dat moment beter HAVO kon gaan doen in verband met de druk terwijl ik eigenlijk VWO aan kon. Het voelde als falen maar ik wist dat ze gelijk hadden. Toen ik een jaar of 15 was kwam mijn vader een avond naar mij toe en zei: volgens mij ben je depressief. Hoewel ik wist wat het inhield had ik nooit bedacht dat dit misschien iets was waar ik zelf last van had. Opeens had het beestje een naam gekregen, al kon ik daar niet veel mee. Ik ging naar een jeugdpsychiater, echt zo’n geitenwollensokken type waar ik niks mee kon. Om de een of andere manier zakte de depressie iets en hoewel ik nog steeds niet gelukkig was en kampte met negatieve gedachten, wist ik mijn diploma voor de HAVO te behalen met het gemiddelde van een 8.

Op een gegeven moment was ik een schim van mezelf en niet meer de zekere, standvastige dame.

Na de middelbare school besloot ik de opleiding PABO te gaan doen omdat ik altijd al goed was geweest in de omgang met kinderen en hier ook veel plezier uithaalde. Het eerste jaar doorliep ik met veel plezier. Ik zat redelijk goed in mijn vel, haalde goede cijfers en beoordelingen en deed het goed op mijn stage. In het tweede jaar ging het helaas weer mis en belandde ik wederom in een depressie. Waardoor, dat is een vraag die ik zelfs nu niet kan beantwoorden, het gebeurt gewoon. Op een gegeven moment was ik een schim van mezelf en niet meer de zekere, standvastige dame die voor een klas stond en daar ook plezier in had. Het ging niet meer en in het tweede halfjaar van mijn derde studiejaar stopte ik met mijn studie. Het was ook toen dat mijn relatie van 2,5 jaar over ging en ik voor mijn gevoel alles kwijt was, inclusief mezelf. Mijn gedachten werden steeds donkerder, ik kon mijn bed niet meer uitkomen en voor mijn gevoel had het allemaal geen zin. Op aandringen van mijn ouders bezocht ik mijn huisarts die me voor het eerst antidepressiva voorschreef.

Waar ik mijn gemoedstoestand en leven voor de medicatie een 3 gaf, in de eerste twee weken dat ik de antidepressiva gebruikte werd het een -10. Ik voelde me zoveel malen slechter en zag het leven nauwelijks nog zitten. Toch beet ik door en gelukkig verdwenen mettertijd de negatieve gedachten. De scherpe randjes gingen er iets af waardoor ik in ieder geval de dagen enigszins kon doorkomen, maar daar was het dan ook wel mee gezegd. Ik was nog steeds niet de Odile die mijn familie en vrienden kenden en zat in overlevingsmodus.

Author

Odile is 26 jaar en moeder van zoontje Maxim ('13). Ze is gestart als alleenstaande moeder, maar inmiddels gelukkig in de liefde en zwanger van de tweede. Ze is de oprichtster van & schrijfster op www.gomommygo.nl, schrijft columns voor Babybytes.nl en zou het liefste nog een te gekke parttime baan vinden!

Laatste reacties
  • Ik vind het heel sterk van je dat je jezelf zo kwetsbaar opstelt en ons dit kijkje geeft in jou persoonlijkheid. Ik herken een aantal stukken erin en je schrijft het ontzettend mooi! Heel veel liefs <3

  • Goed dat je jouw verhaal deelt Odile! ❤

  • Wat ontzettend dapper van je om dit te delen. Ik vind het altijd heel erg naar om dit te lezen, het lijkt me ontzettend moeilijk om hiermee te dealen! Vind het heel erg knap dat je hier zo open en eerlijk over verteld. Heb je je ook echt laten inspireren door het programma ‘als je me echt zou kennen?’ Ik heb tranen met tuiten gehuild bij dat programma, pff wat ontzettend ontroerend. Ik ben heel benieuwd naar morgen.

    Liefs! X

  • Heftig en knap dat je dit met de buitenwereld durft te delen.

  • <3

  • Heel erg dapper van je! En heel veel liefs.

  • Ik vind het heel goed dat je erover schrijft meis!

  • Lieve Odile, wat vind ik het knap dat je hierover schrijft.. En ook een beetje eng, want ik herken veel van je verhaal. Behalve dan de medicatie op die leeftijd is de rest zo herkenbaar. Het havo doen terwijl je vwo aan kan, dat t mis gaat op de pabo etc.. Dikke knuffel!

Plaats een reactie

Free printable Sinterklaas aftelkalender
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en
ontvang de aftelkalender direct in je inbox!
Free printable Sinterklaas aftelkalender
Free printable Sinterklaas aftelkalender